ЧЫЧКЪАН, ХОРАЗ ВА МИШИК

Чычкъан бала абзарда бираз айланып, анасыны янына къайтгъан.

— Анам, эки жанны гёрдюм, — деген баласы. — Бириси бек ачувлу, биревюсю буса шат гёрюне эди.

— Нечик жанлар эди? — деп сорагъан анасы.

— Бириси хохайып, абзарда олай да булай да юрюй эди, — деген баласы. — Бутлары къап-къара, къызыл кекелли, уллу гёзлери, къайтыкъ бурну. Къырыйындан оьте тура эдим, авзун ачып, бутун къагъып, къычырма башлады! Мен къоркъуп, къайда гирежекни билмей къалгъан эдим.

— Гьей, агьмакъ, ол чу хораз! — деген чычкъан. — Ондан къоркъма, биревге де тиймежек. Биревюсю ким эди?

— Биревюсю, гюнжувакъда да ятып, исине эди: бойну акъ, кюлтюслю мыйыкълары, тёшюн ялай-ялай, къуйругъун тербетип къарай эди.

— Гьей, бузукъ! Ол чу мишик болгъан, — деген къарт чычкъан.