БЕРЮ ВА АТЪЯЛМАН

Терекден-терекге атылып юрюйген атъялман тюпде ятып турагъан бёрюню yьстюне тюшген.

— Бёрю, мени йибер! — деп тилеме башлагъан атъялман.

— Maгъа бек ялкъывлу, атъялман тайпагъыз буса даим атыла, ойнакълай, кюлей. Неге булай шатсыз? Себебин айтсанг, йиберермен, — деген бёрю.

— Сенден эпсиз къоркъаман. Йиберсенг, терекни башына да минип, жавап берермен, — дей ялынчлы атъялман.

Гьасили, бёрю ону йибере. Атъялман, терекни башына да минип: — Бёрю, сен ачувлусан, шо себепден ялкъасан. Юрегингни ачув бийлеген. Бизин юреклер буса ачыкъ, биревге де яманлыкъ ёрамайбыз, даим шатбыз, атылабыз—ойнайбыз, — деп жавап берген.